In de bekende fabel van Jean de la Fontaine is de vos toch nog wat slimmer dan de raaf en weet hij een lekker stuk kaas van hem af te troggelen door op zijn ijdelheid te spelen. Ten slotte is een raaf een zangvogel... in deze fabel laat hij zich door de vos in de luren leggen door complimentjes over zijn verenpak en zijn zangkunst.
Meester raaf zat in een eikeboom.
Hij klemde in zijn bek een heerlijk brokje Gouda.
Meester vos, gelokt door deze droom
Van geur, keek op en sprak: "Doctor honoris causa,
U met uw wijs en alziend oog
En met uw glanzend zwarte toog,
Als ook uw stemorgaan zo mooi is als uw veren
dan moet toch ieder dier u als een feniks eren!
" Meester raaf, ontroerd door zoveel eer,
Wipte van tak tot tak en boog zich wat naar voren,
Keek toen trots over zijn snavel neer
Op meester vos en om zijn stem te laten horen
Gaapte hij met zijn bek héél wijd.
Maar ja, de kaas was hij toen kwijt.
Hij hapte er nog naar, keek treurig naar beneden.
De vos pakte zijn prooi en fleemde toen tevreden:
"Denk eraan, mijn waarde heer,
Elke vleier schenkt zijn eer
Aan door 't lot verwende vrinden
Die zichzelf belangrijk vinden.
Deze wijze les, helaas,
Kost u wel dit brokje kaas!
Beschaamd verborg de raaf zich in de eiketakken
En kraste toen wat laat: "Mij zul je niet meer pakken!"
Maître Corbeau, sur un arbre perché,
Tenait en son bec un fromage.
Maître Renard, par l’odeur alléché,
Lui tint à peu près ce langage :
« Hé ! Bonjour, monsieur Du Corbeau.
Que vous êtes joli ! Que vous me semblez beau !
Sans mentir, si votre ramage
Se rapporte à votre plumage,
Vous êtes le phénix des hôtes de ces bois. »
A ces mots le corbeau ne se sent plus de joie ;
Et, pour montrer sa belle voix,
Il ouvre un large bec, laisse tomber sa proie.
Le renard s’en saisit et dit : « Mon bon monsieur,
Apprenez que tout flatteur
Vit aux dépens de celui qui l’écoute :
Cette leçon vaut bien un fromage, sans doute. »
Le corbeau, honteux et confus,
Jura, mais un peu tard, qu’on ne l’y prendrait plus.
 |
| Jean de la Fontaine |
Meester raaf, in ’t wilgenboschjen,
Hield een kaashomp in den bek.
Reintjen rook het : in zoo’n kostjen
Had de snoepert ook wel trek.
"Wees gegroet!" zei ’t looze vosjen,
"Waarde Heer Van Ravenhorst!
Edel voorhoofd, fiere borst,
Om uw schoonheid nooit volprezen!
Is uw zangstem ook zoo mooi
Als uw rijke vedertooi,
Dan moet gij een Fenix wezen!"
Door dit allervriendelijkste woord
Voelt de raaf zich veel bekoord.
Nu, zijn stem - die moest bevallen.
Rein zou ’t hooren! Een, twee, drie,
Opent hij den bek - maar zie!
Mèt laat hij zijn kaashomp vallen.
Reintjen smult en lekt zijn baard :
"Weet, amice! vleiers fleemen
Om hun hoorders beet te memen.
Zulk een lesjen, bij mijn staart!
Is toch wel een kaashomp waard."
En de raaf? - werd bijster kwaad,
En hij zwoer nooit van zijn leven
Vleiers meer gehoor te geven.
- Goed! Maar ’t was een beetjen laat.
Guido Gezelle
(1830-1899)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten